Phytoremediation potential of common Sorrel (Rumex acetosa) and Corn (Zea myse) in decomposing synthetic Sulphonated Anthraquinon

Abstract

آنتراکینونهای سولفوردار سنتزی ماده اولیه ساخت بسیاری از رنگهای مصنوعی هستند و میکروارگانیسمها معمولاً قادر به تجزیه آنها نمیباشند، از این رو از آلایندههای مهم طبیعت به شمار میروند. به منظور مطالعه توان گیاهان در حذف سولفونات آنتراکینونها از محیط زیست، ذرت از گیاهان فاقد آنتراکینون طبیعی و ساقترشک به عنوان گیاه دارای آنتراکینون طبیعی در شرایط هیدروپونیک مورد بررسی قرار گرفتند. آزمایش به صورت فاکتوریل و در قالب طرح کاملاً تصادفی اجرا شد. گونههای گیاهی به عنوان فاکتور اول و غلظتهای مختلف سولفونات آنتراکینون به عنوان عامل دوم در نظر گرفته شد. برای کاهش تعداد دادهها، ابتدا تجزیه به مولفههای اصلی انجام شد و مولفههایی که بیشترین مقدار ویژه و بالاترین تأثیر بر واریانس کل و همچنین صفاتی که بیشترین ضریب را داشتند، انتخاب شدند. نتایج نشان داد که ویژگیهای مربوط به اندام هوایی گیاهان به مقدار کمتری تحت تأثیر غلظتهای آلاینده قرار گرفت و سهم سیستم دفاع آنتیاکسیدانی، مقدار صدمه به لیپیدهای غشایی و مقدار تولید پراکسیدهیدروژن در ریشهها، وزن خشک بخش هوایی و ریشه ها در واریانس کل بیشتر بود. تجزیه واریانس دادهها نشان داد که ذرت از توانایی کمتری برای حذف سولفونات آنتراکینون از محیط رشد برخوردار بود. سولفونات آنتراکینون باعث کاهش مقدار وزن خشک ریشه ها و بخش هوایی گیاهان شد، در حالی که مقدار فعالیت آنزیم های آنتیاکسیداسیونی کاتالاز، سوپراکسید دیسموتاز، پراکسیداز و مقدار مالوندیآلدئید را نسبت به شاهد افزایش داد. بیشترین مقدار فعالیت آنزیمهای آنتیاکسیدانی در گیاهان ساقترشک تیمار شده با 3 میلیمولار سولفونات آنتراکینون اندازهگیری شد.